Terugblikken 2019

(Foto Doug Macleod: Remy Wulms)

Terugblik op de concerten van Doug MacLeod, Boo Boo Davis & Robbert Duijf, Chris Smither & Sem Dylan, Roots Heritage Orchestra, Hannah Aldridge & Lotte Walda; Daddy To The Rescue; DreckPäck en Brooks Williams.

Blluestroubadour Doug MacLeod in Magisch Theatertje

Het was alweer zeven jaar geleden dat Doug MacLeod Maastricht aandeed. App Art Events en Roots Unlimited wisten hem dit jaar te verleiden zijn sporen opnieuw onze richting te zetten. Wat een prachtige avond heeft dat opgeleverd (vrijdag 22 november)!
Het goedgevulde Magisch Theatertje werd op temperatuur gebracht door Guido van den Boorn, voorzitter van de St. Roots Unlimited die solo liet horen dat akoestische countryblues goed gedijt op Limburgse löss.

Dubb
Daarna vulde Doug 'Dubb' Macleod alle hoeken van de zaal met zijn gedreven blues repertoire. Doorspekt met heerlijke, soms aangrijpende verhalen uit zijn carrière, over zijn jeugd, zijn mentors, zijn reizen etc. Kortom, de muzikale belevenissen van een van de grote blueshelden uit de vorige eeuw.

Geboren eind jaren ’40 in New York verkast Dubb al snel naar de bronnen van de muziek die hem, zoals hij zelf zegt, 'overkomen' is: de haast mystieke ervaring één te worden met muziek. Tijdens zijn optreden vertelt hij vol emotie hoe de blues hem 'overkomen' is onder het mentorschap van George Harmonica Smith. Hij is er nooit meer los van gekomen (god zij dank!).
Tovenaar in open stemming-techniek, geweldige componist en zanger still going strong, maakt Doug Macleod er een totale blueservaring van. Het publiek doorleefde de ervaring voluit en zal er nog lang van nagenieten. Wat een avond!

Boo Boo David & Robbert Duijf: de blues geland in de Berchmans

Klik HIER voor een recensie van Rob Rikers.

Je hebt van die gelegenheden waar je veel van verwacht. In de praktijk blijkt dan dat je er helemaal naast hebt gezeten. Het was allemaal nog veel intenser dan je al had gedacht.

Duijfs hand
Dat gebeurde gisteravond (15 november) bij een pure blues avond in de Berchmans. In een volgepakte zaal wist Robbert Duijf het publiek onmiddellijk naar zijn hand te zetten met zijn interpretaties van traditionals (Charley Patton e.a.) en vooral ook met bloedmooie eigen composities van zijn recente album Going Home. Puur en authentiek met een doorleefde groove in zijn stem liet Robbert Duijf zien waarom hij de 2019 Dutch Blues Challenge heeft gewonnen.

Boo Boo
De avond werd een waar bluesfest toen het trio van Boo Boo Davies op het podium klom. Rauwe blues die zijn wortels heeft in Noord-Mississippi, die qua klank het midden houdt tussen pure field hollers en de drive van R.L. Burnside en die je na uren van bluesharp & muziekgeweld doet vermoeden dat je in een jukejoint in Clarksdale bent beland: dat is wat Boo Boo Davis al zijn hele leven brengt en hier in Maastricht herhaalde. Als een van de laatst levende bluesmannen uit de Delta draagt hij de rijke traditie uit van John Lee Hooker en Elmore James die bij pa Davis thuis kwamen repeteren. Kleine Boo Boo zat erbij en nam alles op. Met dit soort prachtige optredens als resultaat, en dat al bijna 60 jaar lang.
Het was al met al een sensationele avond, die de Stichting Roots Unlimited organiseerde samen met Ap Art Events. Voor herhaling vatbaar!!

Chris Smither bewijst wereldklasse

Klik HIER voor de recensie van Patrick Strouken op Maxazine.nl

Goede wijn behoeft geen krans. Americana- en roots-coryfee Chris Smither bewees 4 oktober jl. in de Maastrichtse Sterzaal dat dit ook voor hem geldt. Support-act was de Geleense singer-songwriter Sem Dylan. Hij bewees in elk geval over de juiste ingrediënten te beschikken om zo’n wijn te worden.

Smither verkeert al jaren aan de wereldtop en weet roots, jazz en blues altijd tot een volkomen unieke stijl te smeden: fingerpickin’ countryblues pur sang. Samen met zijn soepele maar inmiddels gruizige stem en zijn ‘Italian stompin’ shoes’ tracteerde hij de volle Sterzaal op een greep uit zijn bijna vijftigjarige carrière. Die begon met akoestische rechttoe rechtaan-blues, geïnspireerd door en uit eerste hand geleerd oude meesters Mississippi John Hurt en Lightnin’ Hopkins. Doorspekt met verhalen over zijn muziek wisselde hij ouder werk af met nummers van zijn meest recente plaat, Call Me Lucky. Mooie, bluesy versie van Maybelline van Chick Berry en humoristische versie van het scheppingsverhaal in drie minuten. Smullen van het absoluut briljante gitaarwerk dat hij speelde met een gemak die bijna aan achteloosheid grensde.

Begin
Aan het begin van zo’n carrière zou Sem Dylan wel eens kunnen staan. “Ik laat de muziek voor zichzelf spreken”, beloofde hij het publiek. En dat deed hij met een voortreffelijke stembeheersing en in afwisselende gitaarstijlen van fingerpicking tot stevig rhythm-spel. Eigen werk met verrassende covers, gebracht met passie waar nodig en met subtiliteit waar gewenst. De gepassioneerde singer-songwriter Dylan, met zijn blues-verwante muziek en zijn soms rauwe geluid, bleek een muzikale verrassing. En met die wijn komt het ook wel goed.

Roots Heritage Orchestra terugblik

Enkele reacties van het publiek:
"Top! Zeer interessant"
"Heel verrassend / gevarieerd/speciaal"
"Gevarieerd / ontroerend"
"Erg onderhoudend"
"Heerlijke muziek / gezellig"
" Super sfeer / bezieling"

Het Roots Heritage Orchestra nam het publiek 30 mei jl. in restaurant Bergrust in Ulestraten mee op een tour de chant door de geschiedenis van de moderne muziek. Van rags & traditionals van voor WO I, tot country en country-blues van na de oorlog tot recent werk van rond de eeuwwisseling. Het publiek kon daarnaast genieten van een gastoptreden van de Heerlense singer-songwriter Lotte Walda, solo en begeleid door het RHO.
Het concert werd mede mogelijk gemaakt door Restaurant Bergrust in Ulestraten, Arnold Smit en Crutzen Auto’s in Beek.


HANNAH & LOTTE: HET WAS EVEN STIL IN MAASTRICHT

Hannah Aldridge, de naam en faam van deze singer-songwriter uit Muscle-Shoals, Alabama, waren haar al vooruitgesneld. En zij maakte die - samen met gitarist Gustav Sjödin, meer dan waar tijdens hun concert 9 mei jl. Maar ook het voorprogramma, de Heerlense singer-songwriter Lotte Walda - met Gino Bombrino op percussie - stond als een huis: beide kregen de zaal stil; je kon een speld horen vallen.

Live in Black and White
Van Aldridge verscheen onlangs haar cd Live in Black and White, s de opvolger van Gold Rush (2017). Uit beide platen putte ze nummers, doorspekt met verhalen over haar jeugd in een Christ Church omgeving, haar leven on the road doorspekt met enkele bekentenissen. Zoals haar voorliefde voor Murder songs. Titels? Rails to Ride, Living Alone on the road, maar ook een sterk eerbeteoon aan een van haar idolen, de verleden jaar overleden Chris Cornell van Adioslave. Maar ook Modern Bonny & Clyde, een nummer van haar vader dat ze speelde toen die in 2017 werd opgenomen in de Country Hall of Fame. Met andere woorden: deze talentvolle dame heeft het niet van vreemde. Dart was goed te merken in de vaakt sterke harmoniën, bij tijd en wijle creatieve arrangementen, maar vooral aan haar gouden strot en dito talent als liedjesschrijver. IJzersterke afsluiter was Burning Down Birmingham, met een achtergrondkoor uit het publiek op het podium en de rest als ritmische ondersteuning. "Best performance ever", aldus Aldridge.

Lotte Walda
Maar vlak ook de jonge Lotte Walda uit Heerlen niet uit. Menig voorprogramma is vergeten wanneer de hoofdact het podium betreedt. Dat was dit keer duidelijk niet het geval, want ook Aldridge was royaal met complimenten over haar optreden. De Heerlense wisselde eigen nummers (waaronder het nog altijd sterke September en Let if Flow) geraffineerd af met werk van Nina Simone, Melanie Safka en Joni Mitchell. En dat allemaal subtiel maar strak en effectief ondersteund door Gino Bombrini, die ook verantwoordelijk was voor de productie van haar laatste cd, Sunfower. Walda is een aanwinst voor de singer-songwriter-scene in Zuid-Limburg. Wat? Voor Nederland! YOU SHOULD HAVE BEEN THERE!

DADDY TO THE RESCUE swingt & laat swingen
Het was dè gelegenheid om nog eens ouderwets los te gaan op jive en op rock ’n roll? Dat kon zaterdag 23 maart 2019 bij de Nederlandse band Swing, Jive & Boogie Band Daddy To The Rescue in zaal La Mulata aan de Tongerseweg 346 in Maastricht. Ze speelden zo’n beetje alles tussen jive, boogie woogie, rock ’n roll en swing. Het waren de ‘elastieke benen’ die de klok sloegen.

DRECKPÄCK: Blue grass zoals het hoort
Zaterdag 16 februari 2019 was het bluegrass- en countrymuziek die de klok sloeg in gemeenschapshuis De Romein aan de Potteriestraat in Maastricht.
Het Duitse trio bracht voornamelijk muziek uit de jaren 60 en 70 ten gehore. Daarbij verstond het drietal de kunst als geen ander om lang vergeten country-blues en bluegrass-nummers (Bill Monroe!) nieuw leven in te blazen maar ook pop-klassiekers te ‘ver-bluegrassen’. Ze lieten het publiek bij tijd en wijle mooie nostalgische gevoelens herbeleven. Evergreens, maar ook traditionele bluegrass, folk en countrymuziek passeerden dan ook ruimschoots de revue.

Driestemmig
Behalve uitermate vaardige instrumentalisten beschikte het trio over een ongehoord sterke troef: hun onnavolgbare driestemmige close-harmony zang. Deze werd ondersteund door de gitaar en mandoline van Gabriele R. Weber, de contrbas van Rainer Diekamp en de banjo en gitaar van Rüdiger Gies.
DreckPäck: Danke Schön om de Romein een zaterdagavond om te toveren tot een mooi stukje Texas en Kentucky met sfeervolle roots-muziek.

BROOKS WILLIAMS MAAKT NAAM EN FAAM WAAR

Zondag 20 januari 2019; het jaar is nog jong maar het eerste muzikale hoogtepunt is al bijgeschreven: het concert van Brooks Williams in de Gelagkamer aan de Boschstraat in Maastricht. De in Cambridge woonachtige Amerikaan deed zijn naam en faam als een van de beste 100 beste gitaristen alle eer aan. Niet alleen beschikt hij over een verfijnde fingerpickin’ & slide gitaarstijl, ook zijn soepele stem kan zich makkelijk meten met de beste in het genre.

Lucky Star
In ruim twee uur speelde Williams twee sets met nummers uit zijn inmiddels kleine dertig cd’s omvattende repertoire. Een deel kwam van zijn meest recente cd, Lucky Star, overigens ook een aanrader. Bright Side of the Blues, Gamblin’ Man, Jump the Train en Going to New Orleans, om er een paar te noemen.
Met My, my, woo, woo, I love you so nam het publiek al snel deel in het derde nummer om dit later met It’s a Curse to Love a Gamblin’ Man nog een keer te herhalen.

Standard
Uiteraard speelde Brooks Statesboro Blues, de standard van Blind Willie McTell over beider geboorteplaats, coverde hij Bessie Smiths Black Water Blues, evenals de afsluitende Mercury Bluesvan K. C. Douglas en Robert Geddins, die het nummer in 1948 voor het eerste opnamen.
Zo opgeschreven doe je het optreden – en zeker niet de innemende storyteller Brooks Williams – eigenlijk geen recht. Ook voor dit concert van Rootsunlimited geldt: YOU SHOULD HAVE BEEN THERE!
(Foto Robbert Duijf: Rob Rikers)